Onze eerst kennismaking met Chiropractie Rugkliniek Heerlen was in januari 1996. Onze dochter Seline was net geboren na een zeer voorspoedige zwangerschap en eigenlijk ook een heel voorspoedige bevalling (vacuümverlossing). Ondanks dat ik bijna 42 weken zwanger was geweest, woog ze toch “slechts” 2650 gram. Maar alles was gecheckt en ze was gezond. Het viel ons wel op dat ze wel erg veel huilde, onze oudste zoon (toen 4 ½) was altijd een erg gemakkelijke en rustige baby geweest dus dat was wel even een verschil. Al na een paar dagen hebben we een draagzak gehaald, het huilen ging me door merg en been en eenmaal in de draagzak huilde ze niet meer. Ik deed dan ook werkelijk alles met Seline in de buidel. Seline vond het blijkbaar heerlijk, ze sliep en eerlijk gezegd vond ik het meestal ook wel fijn. Als ik haar toch even in de box of in het bedje moest leggen, begon het gehuil en dan pakte ik haar maar weer op om van het gehuil af te zijn. Het commentaar van de “buitenwereld” was dat ik mijn kind verwende, maar alleen in de draagzak was ze tevreden en huilde ze niet.

Voor onze beide zwangerschappen waren we naar Sietske van Leeuwen geweest voor een cursus “samen bevallen”. Een paar weken na de bevalling zijn we uiteraard onze dochter gaan laten kijken, en Sietske “voelde” blijkbaar meteen, toen ze Seline in haar armen had, dat er iets “mis” was. Ze vroeg ons om de volgende middag terug te komen, en na een kort “onderzoekje”stuurde ze me door naar Trine Nilsen. Toen Trine haar onderzocht had, bleek dat ze inderdaad een blokkade in haar nekje had. Nogal logisch dat ze steeds huilde als ze plat op haar rugje lag, en niet in de draagzak (dan had ze geen pijn want dan was er geen druk op haar nek). Na een paar behandelingen was het al duidelijk merkbaar. We vonden het echt een wonder wat Trine bij Seline heeft gedaan.

Door Seline zijn we dus bij Chiropractie Rugkliniek Heerlen terecht gekomen. Roel, mijn man, had al twee keer een Hernia gehad en was hieraan al twee keer geopereerd in 1992 en 1995. Ook mede omdat zijn grootste hobby hardlopen is, is het voor hem van cruciaal belang om zijn rug heel verstandig te gebruiken en te onderhouden. Daarom gaat hij sinds 1996 naar Trine voor het “onderhoud” van zijn zwakke rug. Sindsdien gaat het prima, hij loopt dan wel geen hele marathons meer maar wel gemiddeld 4 x per week.

Toen Roel een keer in de wachtkamer zat, viel zijn oog op een verhaal over een meisje van een jaar of 7-8, dat wel erg veel overeenkomsten had met onze zoon Niels. Niels was toen 7 jaar. Groep 1 had hij al overgedaan, omdat hij totaal niet lekker in zijn vel zat. Hij was een “einzelgänger”, hij vond het prachtig om in een hoekje te “lezen” (lees kijken, lezen kon hij niet), maakte wel al best moeilijke rekensommetjes voor een 6-jarige, liet zich alles door andere kinderen afpakken (ging er nooit achter aan, pakte gewoon iets anders), was vreselijk bang voor water (zwemles was een ramp), fietsen zonder zijwielen durfde hij niet, de grove motoriek was heel slecht ontwikkeld. In de klas nam hij nooit initiatief om iets te doen, en dat baarde de juffen zorgen.

We hadden al van alles gedaan om zijn ontwikkeling te bevorderen, o.a. edu-kinesiologie en fysiotherapie. Beiden hadden wel een beetje resultaat maar uiteindelijk niet het resultaat wat we graag wilden.

Niels is geboren na een zeer moeizame bevalling, met uiteindelijk een (spoed)keizersnee. In eerste instantie ging het even niet goed met hem, maar toen ik hem voor het eerst zag (dat was wel de volgende dag) was het een prachtige baby. Niels dronk goed en groeide als kool. Met zijn ontwikkeling was hij wel wat langzaam, maar ja geen zorgen, alles op zijn tijd. Kruipen heeft Niels nooit gedaan en toen hij een maand of 16 was, liep hij. Alleen was het een probleem als hij viel, dat hij niet zelf op kon staan. Hij stond en liep ook niet erg stevig, was ontzettend bang. Dat bange zagen we later terug in heel veel dingen.

Inmiddels ging hij naar groep 3 en wij maakten ons wel erge zorgen gezien het verloop van de 3 kleuterjaren. In augustus hebben we de eerste afspraak gemaakt bij de Rugkliniek. Het is misschien heel vreemd, maar ik was blij dat de chiropractor “iets” had gevonden. Niels had namelijk een blokkade in zijn nek en dat kon heel goed verholpen worden. De chiropractor begon aan de behandeling. Niels vond het in het begin wel een beetje eng.

Op school had ik niet gezegd dat we bij de Rugkliniek in behandeling waren, misschien omdat ik (nog) niet overtuigd was, dat het ook resultaat opleverde. Een week voor de herfstvakantie kreeg Niels een briefje mee naar huis, dat de juf ons wilde spreken. We gingen naar dit gesprek en we dachten allebei dat het dus totaal niet ging met Niels in groep 3. Toen we binnenkwamen, was het eerste wat de juf ons vroeg: Wat is er eigenlijk met Niels gebeurd? Nog steeds wisten we niet waar ze naar toe wilde met haar vraag. Ze had Niels aan het begin van het schooljaar bij de leerlingen ingedeeld die heel intensieve begeleiding van de leerkrachten nodig hadden, maar het bleek dat hij letterlijk door de leerstof vloog. Er waren al heel veel kinderen die al konden lezen voor ze naar groep 3 gingen. Ik was al blij dat Niels zijn eigen naam kon schrijven. Met Kerst zat Niels in het “beste” groepje van de klas (lees: het meest zelfstandige) en met overgang maakte hij al opdrachten uit boekjes van groep 5!!!!. De rapporten hebben we uiteraard ook steeds aan de chiropractor laten zien en hij was natuurlijk ook trots.

Niels zit nu op de middelbare school en het gaat nog steeds goed met hem, we komen elk jaar even terug voor een check.

De enige van ons gezin, die nog niet bij de Rugkliniek was geweest, was ikzelf. Tot dit jaar. Ik had een tijdje niet gesport en toen kwamen een paar collega’s met het idee om te gaan joggen. Dat leek me een leuk idee en zo ben ik in maart begonnen. Natuurlijk had ik bij de eerste training erge spierpijn, maar dat had iedereen. Echter, terwijl de anderen al na een week (of twee) spierpijnvrij waren, had ik nog steeds pijn, het werd eigenlijk erger i.p.v. minder. Toch dacht ik, gewoon doorgaan dan gaat het van zelf beter, maar ben uiteindelijk gestopt na 6 weken. Ik kon bijna niet meer “normaal” lopen. Ik dacht, als ik het maar een maand of twee rustig aan doe dan gaat die pijn vanzelf wel over. Hmmm, dat was dus niet zo.

In augustus ben ik toch maar eens naar de huisarts gegaan, en die heeft me doorgestuurd naar de fysiotherapie. Ik heb 8 weken lang oefeningen gedaan, maar ik kwam geen steek verder. Toen hebben ze foto’s gemaakt van mijn rug en heupen: de uitslag, beginnende artrose voornamelijk in de heupen. Als je (pas) 41 jaar bent, is dit niet echt leuk zo’n mededeling. Artrose dus, slijtage, ik moest in beweging blijven en meer konden ze niet doen. Daar moest ik het maar mee doen!

Roel had al eens eerder gezegd, ga eens naar Trine Nilsen en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ook nadat ik op Internet een verhaal had gelezen van een meneer die ook artrose heeft. Ik dacht nog: baat het niet, schaadt het niet. Ik kwam bij dr. Lewis en hij heeft de foto’s opgevraagd. Hij heeft me duidelijk laten zien dat er inderdaad artrose te zien was, maar hij was ervan overtuigd dat het grootste deel van mijn klachten kwam van mijn “scheve” rug. Ik ben pas een paar weken in behandeling en ik zal de adviezen van dr. Lewis zo goed mogelijk proberen op te volgen. Nu probeer ik in beweging te blijven door te wandelen, rustig aan, alles met mate. Ik werk 2 ½ dag, administratieve functie, en probeer nu bijv. eens wat vaker naar de printer te lopen om zo kort mogelijk achter elkaar te zitten. Ik merk dat de “hele” dag zitten inderdaad funest is voor je rug. Als het een beetje meezit, kan ik volgend voorjaar weer (heel voorzichtig) met joggen beginnen. Die hoop had ik eigenlijk al opgegeven, maar het allerbelangrijkste doel is dat de pijn zodanig afneemt dat ik er niet de hele dag aan “herinnert” wordt.

Ik hoop dat het duidelijk is, wat Chiropractie Rugkliniek Heerlen voor ons gezin heeft betekend en nog steeds betekent. Ik hoop dat iedereen die dit leest ervan overtuigd is dat de chiropractoren natuurlijk geen ijzer met hun handen kunnen breken, maar dat er met Chiropractie hééééél vééééél mogelijk is. Wat ik jammer vind, is dat nog steeds niet bij de mensen bekend is wat een chiropractor voor iemand kan betekenen, en dat men vaak pas bij Chiropractie terecht komt, als er al vele stations in de reguliere geneeskunde gepasseerd zijn.

Roel, Monique, Niels en Seline H.