Vanaf januari 2005 heb ik kennis gemaakt met Chiropractie. Sindsdien loopt Chiropractie als een rode draad door mijn leven en zou ik niet weten wat ik zonder die behandelingen zou moeten beginnen.

Bekkenwringing:
Na jaren knagende rugpijn te hebben, ging ik in oktober 2004 helemaal door mijn rug.
Ik kon bijna niet zitten, lopen, staan, liggen ging enigszins als ik maar niet wilde bewegen.
Na een paar bezoekjes aan mijn huisarts werd ik door verwezen voor fysiotherapie. Daar werd gezegd dat ik een bekkenwringing had.
Na 2 maanden was ik nog niets verder, iedere keer als ik voor een behandeling bij de fysiotherapeut was geweest werden mijn bekken recht gezet maar voordat ik thuis was, was het weer hetzelfde liedje. Waren mijn bekken weer verschoven en had ik niks aan die behandeling gehad.

In januari 2005 vroeg een oud-collega aan mij waarom ik niet naar een Chiropractor met mijn klachten ging. Deze raad heb ik toen opgevolgd en ben naar de Chiropractie praktijk te gegaan.
Daar werden mij de eerste keer heel veel vragen gesteld en werd ik heel goed onderzocht.
Als uitslag kreeg ik te horen dat ik een bekkenwringing had maar dat mijn rug daar boven ook helemaal scheef stond, en dat was ook de reden was waarom de behandeling bij de fysiotherapeut niet lang genoeg hielp.
De fysiotherapeut zette mijn bekken wel goed maar daar boven was het nog steeds scheef en zodoende werden mijn bekken weer uit elkaar gewrongen. Dus wilde ik resultaat boeken met de behandelingen voor mijn bekken moest mijn rug naar boven toe ook goed gezet worden.
Deze behandeling heeft mijn chiropractor toen ook gestart.
Bij deze behandelingen heb ik ook heel veel pijn gehad, maar dat was wel te begrijpen want mijn rug moest een hele andere stand en houding gaan krijgen, want die “scheve toren naar boven, moest weer recht gezet worden”. En zolang die rug scheef stond konden mijn bekken ook niet recht blijven zitten, alles werd gewoon zodoende van de plaats geduwd.
Dit ging helaas wel gepaard met eerst iedere dag en daarna afbouwend naar 1 á 2 / 3 keer per week een behandeling. Nu zit ik, als alles rustig is, op ongeveer 1 keer in de 6 á 8 weken een controle behandeling. Naast deze behandeling moest ik zelf ook heel goed meewerken met oefeningen thuis doen, zwemmen enz. om mijn rug weer stabiel en sterk te krijgen.
Deze behandeling is te vergelijken met een controle bij de tandarts, blijf ik die controles niet doen loop ik het risico dat mijn rug weer langzaam in de oude stand (scheef dus) gaat staan met alle gevolgen van dien, zodat ik weer van voor af aan kan beginnen.

Hielspoor:
In die periode dat ik bij de chiropractor in behandeling was had ik ook heel veel last van hielspoor aan een voet. Hiervoor was ik al lang in behandeling bij een podotherapeut.
Daar moest ik maar iedere keer op het spreekuur komen en er werden maar steeds (dure) nieuwe steunzolen gemaakt. Daarbij mocht ik geen slippers, gezondheidsklompen, of sandalen dragen. Het mochten alleen dichte vaste schoenen zijn.
Ondanks dat dit moeilijk op mijn werk (zweminstructrice) te doen was hield ik mij daar ook strikt aan.
Maar niets hielp. Totdat ik voor mijn rug op controle ging bij mijn chiropractor.
Deze zag aan mijn lopen dat er iets was met mijn voet en vroeg wat eraan scheelde.
Ik heb hem toen het verhaal verteld, over hielspoor, steunzolen enz., maar dat het niet hielp.
Mag ik eens kijken vroeg hij.
En ja hij heeft toen een paar behandelingen aan mijn voet gedaan en er was meteen verbetering in.
Van toen af ben ik nooit meer naar de podotherapeut hoeven terug te gaan en heb ik van mijn voet geen last meer.

Nekhernia:
In de loop van 2005 kreeg ik last van pijn in mijn schouder en tintelen in mijn vingers.
Na alweer de nodige huisarts bezoekjes werd ik voor onderzoek door verwezen naar het ziekenhuis.
Eerst werd er gedacht aan een carpaletunnelsyndroom.
Na enige weken met een brace en/of mitella om te lopen en werken (zodat die pols/arm/schouder rust kreeg) kwam uit de bus dat mijn klachten niet van een carpaaltunnelsyndroom kwamen en werd ik weer naar het ziekenhuis gestuurd. Daar werd een nekscan gemaakt.
Bij de uitslag kreeg ik te horen dat ik een nekhernia had, maar dat ik maar over een jaar eens zou terug komen omdat de meeste nekhernia’s vanzelf zouden over gaan. Zo niet dan zou er vermoedelijk een nekhernia operatie volgen. Inmiddels had ik al geen gevoel meer in 3 van de 5 vingers aan die hand en kon ik die arm en vingers bijna niet meer gebruiken.
Weer kwam ik voor controle bij mijn chiropractor en omdat ik radeloos was vertelde ik weer mijn verhaal. Hij vroeg of hij de cd van de nekscan mocht zien (deze had ik in het ziekenhuis gevraagd) en is met de behandeling begonnen.
Niet te geloven maar na 1 à 2 behandelingen waren mijn vingers al beter en kon ik weer kleine dingetjes oprapen. Daarna heeft hij gewoon iedere keer als ik op controle kwam mijn nek behandeld op nekhernia en het gaat op het moment prima. Met deze nekklachten ben ik dus ook niet meer naar het ziekenhuis hoeven teruggaan en vooral niet geopereerd hoeven te worden.

Whiplash:
In augustus 2008 heb ik weer pech gehad. Tijdens mijn werk (zweminstructrice) kreeg ik een voet van een kind in mijn gezicht. En ben dan ook naar de huisarts gegaan met de klachten van; hoofdpijn – duizeligheid – vermoeidheid – concentratiestoornis – geheugenstoornis – veel transpiratie aanvallen – zwaar gevoel in de armen en benen – wazig zien – niet tegen lawaai en licht kunnen – pijn achter de oogkasten – geen gesprek kunnen voeren en of volgen bij achtergrond lawaai – het gevoel dat je naar een film zit te kijken en er eigenlijk niet bij hoort enz…
Hier kreeg ik te horen dat ik vermoedelijk een scheurtje in het neusbeen had en iets van hersenschudding.
Het zou niet nodig zijn om van de neus een foto te maken omdat het toch vanzelf moest genezen. Ik zou maar een paar dagen rustig aan doen en dan gewoon paracetamol slikken en de schouders er eens onder zetten want ik had volgens hem al eens voor hetere vuren gestaan.
Na 3 weken en nog zeker 5 keer in contact te zijn geweest met mijn huisarts heb ik op aandringen van mijzelf een verwijzing voor een neuroloog gekregen. Hier kwam ook hersenschudding als uitslag, en als ik over ?????? tijd nog last had moest ik maar eens terug komen.

Maar mijn klachten gingen niet over en na 4 weken thuis te liggen en ziekgemeld te zijn, moest ik op controle bij de bedrijfsarts. Na een paar vragen gesteld te hebben aan mij vroeg hij of er al iemand naar mijn nek gekeken had. Nee dus. Na een klein onderzoekje zei hij dat hij mij wilde adviseren om eens naar de chiropractor te gaan om mijn nek eens te laten nakijken want hij had een vermoeden dat mijn klachten vanuit mijn nek kwamen en dat het niet kon dat er na zolange tijd nog geen verbetering was in de toestand door hersenschudding.
Zo gezegd zo gedaan. Die zelfde dag heb ik nog een afspraak gemaakt (en zelfs al een behandeling gehad), bij de chiropractor. Na het gebruikelijk gesprek en onderzoek werd voor hem al heel snel duidelijk dat ik een Whiplash klasse II had. Na een paar behandelingen heeft hij mij ook naar een fysiotherapeut verwezen, waar ik nu ook in behandeling ben.
Mijn chiropractor en fysiotherapeut werken heel nauw samen en hebben onderling contact over hun patiënten. Dus de één weet heel goed wat de ander doet of gedaan heeft en dit overleg komt de behandelingen alleen maar ten goede.

Rughernia:
Alsof dit verhaal over mijzelf nog niet genoeg is kreeg mijn dochter (toen 14 jaar) eind 2004 flinke rugklachten. Bij een jaarlijks uitstapje was zij in het bij zijn van onszelf door haar rug gegaan. Dit gebeurde bij het afstappen van een trapje.
Bij de nodige huisartsbezoekjes kregen we maar steeds te horen dat het wel over ging. En omdat dat in die periode van mijn rugklachten was werd er zelfs gezegd dat het daar aan lag. Omdat mijn dochter zodoende thuis veel over rugpijn zou horen vertellen zou zij dat ook hebben. Onze huisarts wilde haar zelfs zenuwtabletjes voorschrijven omdat het volgens hem tussen haar oren zat. Dit hebben wij als ouders gelukkig niet toegestaan omdat wij ervan overtuigd waren dat onze dochter echt rugpijn had.
Maart 2005 ging ik haar op een dag op school afhalen en ik zag haar strompelend met haar schooltas en één been achter zich aanslepend huilend naar mij toe komen. Mam het gaat echt niet meer, ik kan niet meer zei ze. Vandaar uit hebben we gebeld met mijn chiropractor en konden meteen langskomen. Na een onderzoek en foto’s gemaakt te hebben, kwam er als uitslag “rughernia”. Wat waren wij blij met deze slechte uitslag, alleen maar al dat we nu eindelijk wisten wat ze had en dat het vooral geen aanstellerij was wat steeds gezegd werd.
De eerste tijd mocht zij alleen maar liggen of kleine stukjes lopen maar vooral niet zitten. Ze moest zelfs liggend in mijn auto vervoerd worden van en naar de praktijk. Na een paar weken behandelen en rusten en daarna zelf oefeningen doen ging het langzaam beter en op het moment is het zelfs zo goed dat ze als student een bijbaantje in de horeca heeft. Wel is ze nog steeds voor onderhoud in behandeling bij de chiropractor.

Naast het goed doen van de chiropractie behandelingen is er heel veel geld onnodig aan ziekenhuizen, fysiotherapie, podotherapie, huisarts bezoeken, thuis zijn en niet kunnen werken enz. uitgegeven voor mij. Als er eerder een verwijzing was geweest naar de chiropractor was er veel geld gespaard gebleven. Dus alles samen gevat kunt u zich voorstellen dat mijn leven zonder chiropractie er heel anders en vooral ongelukkiger en ongezonder zou uit zien.
Ik hoop dat ik ook voor altijd de kans zal behouden om chiropractie behandelingen te kunnen blijven krijgen, zodat ik mijn lichaam door onderhoudscontrole behandelingen in conditie kan behouden en verbeteren.

Maria Vanwersch-L’homme