Op 56-jarige leeftijd werd ik plotsklaps geconfronteerd met een afwijking van mijn linker kaakgewricht. Wat vooralsnog een hinderlijk iets leek, bleek zich allengs toch te ontwikkelen tot een afwijking met grotere gevolgen. Niet dat mijn gezondheid op welke manier dan ook in gevaar zou zijn, maar toch.

Geconsulteerde tandarts was op voorhand al zeer pessimistisch over een eventueel herstel en de geraadpleegde kaakchirurg kon ook geen soelaas bieden. Gevolg van één en ander was dat ik – ondanks het feit dat ik met deze afwijking wel zoals men wel zegt honderd jaar zou kunnen worden – echter wel gedwongen was mijn hobby’s die ik al jaren fanatiek beoefende, stop te zetten. Ontzettend jammer vond ik het dat ik mijn euphonium niet langer kon blazen. Echter via collega blazers werd ik gewezen op bepaalde fysiotherapeuten welke wellicht zouden kunnen helpen. De toegepaste behandelingen boden echter maar een gedeeltelijke oplossing en bovendien de waarschuwing om vooral niet alsnog de blaasmuziek te gaan beoefenen omdat dan wellicht het pover geboekte resultaat te niet gedaan zou worden.

Zo restte mij niets dan de berusting in het feit dat ik voortaan nog niet meer in een perzik zou kunnen happen, een tomaat zelfs omzichtig moest benaderen en mijn appels als een tandeloze oude man steeds maar weer eerst met een schilmes te lijf moest gaan om ze te laten verworden tot hapklare brokken. Daarbij had ik gelukkig de troost, dat ik me voor de rest met een goede gezondheid mocht prijzen. Maar toch er heerste onvrede met de situatie.

Via een kennis werd ik gewezen op de chiropractie. Zelf was ze met geheel andere klachten bij de Rugkliniek in Heerlen terecht gekomen en ze was uiterst tevreden over het resultaat. Gezien mijn onvrede en het berustende uitgangspunt van ‘als het niet baat dan schaadt het ook niet’ heb ik de stap naar de chiropractor genomen.

Bij het intakegesprek werd er op gewezen dat met betrekking tot mijn klacht het te verwachtte resultaat niet aan te geven was. Doelstelling van dhr. Zvekich bij de start van de behandeling was tweeledig, namelijk mij weer in een appel te laten bijten en mij mijn blaasmuziekbeoefening weer toegankelijk te maken. Deze laatste doelstelling heb ik zelf nooit onderschreven omdat ik gaandeweg (inmiddels blaas ik al meer dan tien jaar niet meer) zoveel vrije tijd in andere hobby’s heb gestoken dat ik weer voor moeilijk te maken keuzes zou komen te staan. Over de eerste doelstelling had ik sowieso al de nodige reserves. Toch ben ik zoals gezegd nogal gereserveerd maar natuurlijk wel positief gestemd in behandeling gegaan.

Nu -een half jaar later en een dozijn behandelingen verder- is het mij dan ook een bijzonder groot genoegen geweest dat ik al happend in een niet tot hapklare brokken verworven appel de behandelkamer binnen kon stappen, waarbij ik verder het volste vertrouwen er in heb gekregen dat indien gewenst ook de blaasmuziekbeoefening voor mij weer toegankelijk zou kunnen worden.

Ik dank dan ook Dhr. Zvekich voor zijn persoonlijke benadering en de deskundige wijze waarop hij mijn klacht de wereld uit heeft geholpen, maar vooral ook voor het vertrouwen dat ik door hem in een mij tot dan toe niet bekende methode van behandeling van het menselijk lichaam heb gekregen.

Oirsbeek, maart 2007.