Ruim 8 jaar geleden kreeg ik pijn in mijn linkerbeen. De pijn werd steeds heviger en dus besloot ik naar de huisarts te gaan die ischias constateerde en me doorverwees naar de fysiotherapeut. Daar begon een langdurig traject van massages, warmtetherapie en oefeningen. Die laatste waren vaak zo zwaar dat ik na thuiskomst nog meer pijn had en deze, na verloop van tijd, niet meer verminderde.

Na ruim 30 behandelingen en steeds meer klachten verwees de fysiotherapeut me door naar de neuroloog.
Deze liet een MRI-scan en foto’s maken. Daaruit bleek een “behoorlijke” hernia die alleen verholpen zou kunnen worden door middel van een operatie. Ik was al behoorlijk aangeslagen omdat ik door de pijn zo beperkt werd in mijn doen en laten; ik kon niet eens meer normaal de straat uitlopen zonder steeds na tien meter te moeten uitrusten om even die ellendige pijn niet meer te voelen, maar het idee van een operatie sprak mij totaal niet aan! Ik was toen 32 jaar en wist hoe vaak herniaoperaties goed verliepen, maar ik kende ook de verhalen waarbij het mis ging en iemand al vrij snel weer klachten ontwikkelde of waar patiënten door inoperabel littekenweefsel blijvend met pijnen moesten leven….

Ten einde raad heb ik nog dezelfde middag, op advies van een collega, na de uitslag van de neuroloog een afspraak gemaakt bij Dr. Nilsen, waar ik nog dezelfde week terecht kon.
Foto’s en een MRI-scan had ik gelukkig al laten maken en deze konden dan ook meteen ter beoordeling meegenomen worden. Na een geduldig en prettig intake gesprek besloot Dr. Nilsen ‘het erop te wagen’. De hernia was weliswaar groot, maar ze dacht dat ze me zou kunnen helpen. De eerste behandeling volgde meteen na het intake gesprek.

In die eerste periode volgden de behandelingen elkaar in hoog tempo op en na de behandelingen nam ik in die fase de nodige rust thuis. Zo min mogelijk zitten en veel lopen.
Dat lopen ging in het begin nog helemaal niet, maar langzaam begon ik steeds verder te lopen. Eerst alleen door de tuin, toen naar buiten…..steeds verder. De behandelingen werden afgebouwd naarmate ik me steeds fitter ging voelen. Ik kon zelfs mijn werk hervatten en alle leuke dingen gaan doen die ik al maanden miste. Was ik er maar eerder aan begonnen dan had ik me veel maanden pijn en ongemak bespaart.

Na deze moeilijke periode ben ik constant in behandeling gebleven bij de chiropractor. De tussenpozen zijn afhankelijk van wat ik zelf aangeef in overleg met de chiropractor. Ik voel me het prettigst met een behandeling per 5 of 6 weken en daar is Dr. Nilsen in meegegaan. Dat wil echter niet zeggen dat ik niet soms langer tussen de behandelingen laat en soms ook veel korter wanneer ik acuut last heb. Ik weet nu dat je niet te lang met pijn moet blijven lopen, hoe langer je wacht, hoe langer het herstel duurt. Dat is ook het prettigste van het patiënt zijn in deze praktijk, er wordt altijd geprobeerd om je met acute klachten zo snel mogelijk te helpen! Na een behandeling probeer ik altijd een dagdeel rust in te bouwen omdat ik altijd wat nawerkingen heb van de behandeling, ik ben vaak heel moe en soms voelt mijn rug wat beurs. Heel normaal, ik houd er altijd een beetje rekening mee.

Mij heeft Chiropractie een beter leven gegeven, ik voel me gezonder, ben veel minder ziek en kan weer heel normaal functioneren. Ik ben rugpatiënt en ik let op welke bewegingen goed voor me zijn en ik zal niet vlug zwaar tillen ed., maar verder merkt niemand iets aan me en wie had dat jaren geleden kunnen denken…

Fabienne Lenssen-Timans
Heerlen, 14 februari 2006